Possibly Connected

⌨️🖱️🧑‍💻…💻🪪✍️

“ตาม การแจ้งเตือน! ไปเสีย เพราะเป็นเรื่อง ที่น่าจะเป็นเรื่อง ของพระกุมาร ที่อยู่ในชุดเสื้อสีน้ำเงิน ฉะนั้น, ซึ่งมาสู่บท มาหลายครั้ง อันด้วยเรื่อง ของการ แสดงเรื่องสีน้ำเงิน เช่นนั้น มาสู่คลองจักษุ ดังนี้เรื่อย มาหลายครั้งแล้ว สำหรับ ข้อสังเกต ในแต่ละวัน หรือ ระยะเวลา ที่ผ่านมา โดยไม่นาน นี้, คือ ให้ได้ พึงต้อง ‘สมมติ’ ว่า พึงเป็น เรื่อง สรรพวรรณนา สารพัน จากองค์ความ คือ การ น้อม อ่านตรวจ ฉบับ ๙๑ เล่ม คือเล่มสีน้ำเงิน นี้ เพื่อ แต่การ ที่จะสถิต! ให้ได้ ไปสู่ความสมบูรณ์บริบูรณ์, ตาม คติธรรม เช่นนั้น ตามอรรถาธิบาย แห่ง อรรถะ และพยัญชนะ ที่สมบูรณ์บริบูรณ์ ฉะนั้น, หรือ อย่างใคร ก็ตาม หรือท่านใด ก็ตาม อาทิ! ด้วยแก่การ ที่จะ ต้องโน้มไป แก่ มโนรถ ปณิธาน แลความมุ่งมาดปรารถนา, ด้วย ปรารภเหตุ อยู่ แล้ว ว่า จะเพียร! ทำชื่อให้เป็นจริง จะเพียร! ทำปฏิญาณให้เป็นจริง, นี้ คือ จะเล็งให้เห็นประโยชน์ ที่จะต้องให้พ้นมายา ไปให้ได้ เสีย โดยแท้จริง คือ ได้แต่ต้องไปถึง สัจจะ เช่น ที่ลิขิต ที่กระทำ! ฉะนั้น ต้องเพียรไปให้ถึง อย่างแน่แท้ ไปเลย

ด้วยกะเรื่อง ทีนี้ สิริ หรือ สี อันมี ๓ สี ๔ สี ๕ สี ด้วย ยัง มิไปถึง ประเภท หรือถึงนัย แห่งความพิสดาร ที่ เป็น ธรรม หมวด ๗ หรือธรรม ๗ อย่าง, เพราะอำนาจแห่งกัป! คือ ‘ภัทรกัป’ ซึ่ง ตอนนี้ ในแต่ละวัน ที่ กำหนดได้ ไปตามเหตุเฉพาะหน้า ยังไม่ได้นับ, เพราะ อาศัยว่า หรือคิดว่า แม้นตน จะเป็นดั่งคน ของกองอาลักษณ์ ก็จริง แต่ย่อม มิใช่ อาศัยตน หรือเหตุแห่งตนตัดสิน แก่การทำแผน แห่งการงาน นั้น ๆ ด้วยเสมอไป, เพราะ ต้อง โน้ม หรือ ลงใจ กะความที่อ่านตรวจมาแล้วนั้น กะศัพท์ แลกระทำคำศัพท์ ให้บริบูรณ์ ได้แล้วนั้น ตามกระบวน การ คือ ให้คำนึงถึง คน หรือสัตว์ ทั้งประเทศ หรือคำนึง ถึง คนหรือ สัตว์ อย่างน้อย ทั้งโลก, สำหรับ การกระทำกรรม หรือทำสำทับความ นั้น ๆ แก่ธรรมอันมีลิขิต เนื่องแก่ธรรมมีลิขิต ดั่งสารต้นกัป คือภาษาต้นกัป ดั่งพรหมลิขิต และดั่งกะพระตถาคตลิขิต, เพราะ เมื่อ ไหร่ เมื่อไหน? ครั้ง ที่ กรรม ที่ต้อง กระทำ ต้อง ประพฤติ หรือต้องประกอบความ เป็นธรรมชาติ ไปโดย ปัจจัยมูลฐาน แล้ว เมื่อนั้น ความประพฤติ หรืออาการ ที่มิได้มาถึง วัตถุ! อันคือสรีรยนต์ หรือกายทวาร เช่นนี้ มัน ก็จะต้อง อยู่แค่เพียง ทำในใจ! คือ สถิต หรือเกิดแก่คลองแห่งมโนวิญญาณ ไปเท่านั้น หรือเกิดกับมโนวิญญาณธาตุ ไปเท่านั้น, จนกระทั่ง ถอน ความเกี่ยวข้อง เกี่ยวพัน กะการทำในใจ คือ คลองแห่งมโนทวาร, เมื่อ นั้น จึง ต้อง ถือว่า ได้เป็นอยู่ หรือได้เป็นไปโดยลิขิต, ซึ่ง ให้มีความ เป็นอยู่ ตลอดกัป,

ด้วย ปัจจุบัน นี้ ก็เป็น ประเภท กัป! หรือ ความเป็น ที่พิสดาร วิตถาร มากที่ สุด เพราะ เป็น กัป ที่มีพระผู้มีพระภาค เป็นอยู่ มากถึง ๕ พระองค์, และ ให้พิจารณา ไม่ต่ำ ๓ คือ ไม่ต่ำธรรม ๓ หรือองค์ ๓ ตาม ธรรม หมวด ๓ โดยประเภท หรือ ความพิสดาร ที่เป็นอย่างน้อย, ที่ ซึ่ง จะให้ดี ให้พอการ แก่การกั้นความเสื่อม และให้ความเจริญ, กัป อื่น ๆ หรือ กัป! ที่มีแต่พระปัจเจกพระพุทธเจ้า เท่านั้น ก็ตาม ก็ย่อม ต้อง มี ธรรม ดี มีธรรม ประเสริฐ คือ การ พิจารณา ธรรม หมวด ๓ หรือ อาจแค่ จะให้ คิดถึง แม่สี! คือ ‘สีเหลือง สีแดง สีน้ำเงิน’ ไปเท่านั้น ก่อน ก็ได้, แล้ว ค่อยโน้มว่า เป็นทางมา ทางไป ของรัตนะ!, ดังนี้ ตาม การแจ้งเตือน จึงเป็น การสนใจ หรือพึงใส่ใจ สีน้ำเงิน! เพราะปรารภธรรม คือ พระไตรปิฎก นับ ที่มีลิขิต โดยเหตุ เป็นเหตุ บริสุทธิ์! คือ บริสุทธิ์ ที่มีที่พบ อักษร อรรถ และพยัญชนะ ที่พิเศษ แปลกพิสดาร วิตถาร วิเศษ และอัศจรรย์ มากกว่า ๓ หมื่น รายการ หรือ มากกว่า ๓ หมื่นแห่ง ฉะนั้น, แล้ว จะกระทำ ความสมบูรณ์ บริบูรณ์ อันจะจรดให้ได้ วิเศษ! ตราบเท่า ที่จะได้จารึกเป็นอักษรอริยกะ, แลให้ทำความหมาย แก่ บริกรรม! ได้ตลอดถึงความสิ้นกัป,

แล้ว ฉะนั้น ความรู้ ความจำเพาะเจาะจง ที่พึงได้กล่าว ไปถึง โลก! อันมี สิริ หรือ มีรัศมี ด้วย วรรณราย เลื่อมพราย ต่าง แก่รัตนะ แลสีของรัตนะ, อัน เมื่อนี้ อันจำเพาะเจาะจง แล้ว อาตมา! พิจารณาถี่ถ้วน เห็นดี เห็นอัศจรรย์ เห็นค่า ที่พึงกระทำให้มีค่า ได้โดยที่ไม่มีความเสียใจภายหลัง เลย แต่อย่างใดแล้ว อาตมา! พิจารณาเห็นควรว่า , คำว่า สีน้ำเงิน! นี่แล้ว นั่นแล้ว!, พึงตรา! พึงสั่น พึงลั่นสัญญา โดยอาณัติสัญญา และอาณัติกสัญญา ได้โดยธรรม ได้โดยสุจริต ตลอดทั่ว ทั้งการทำในใจ ทั้งโดยที่ทำการประพฤติ อันมีลิขิต! ได้เลย และได้ตลอด ด้วย แล้ว ว่า พึง แต่เพียร ต้อง จรด! สัจจะ อันพ้นได้จาก มายา เสียที ว่า, สีน้ำเงิน นี้! เป็นสีที่ ๔! อยู่โดยแน่แท้ แล้ว, แล มิใช่ จะพึง ต้อง มีนัย! ให้ต้องแถลง หรือ ทอดเรื่อง ไปสู่อาการ อันอื่น อันใด ที่ มาก หรือ น้อย ไปกว่า ประการนี้, เพราะ ความ ว่า พระตถาคตลิขิต! อันเรื่อง พระธรรมจักร! ดำเนินไป โดยไม่ถอย ย่อมมิได้หมายไกลไปกว่า เรื่อง อันหมายถึงที่สุด คือเรื่อง ที่หมายถึง เรื่อง ของ ‘พระสมณโคดม’ ที่นับว่า ได้แสดง และได้ประกาศ ไว้ ว่า เป็นผู้ลิขิต, คือได้ประทาน แลได้ลิขิต! ให้ได้ความสมบูรณ์ ไปจนตลอดสิ้นกัป อยู่ถ้วน และอยู่ทั่วตลอด สรรพวิชาแห่งความรู้ โดยพระองค์”